ตอนจบ.....................

ภาพหน้าเว็บเป็นตอนจบของพวกเราอีกช่วงหนึ่ง ซึ่งก็ใกล้ๆกับ
เรื่องราวของคอกหมู ซึ่งผมตั้งใจว่าวันนี้จะเริ่มบันทึกตอนแรก
ของนเรศ แต่ยังทำปกเว็บไม่ทันก็เลื่อนต่อไปอีกนิด

ตอนนี้จึงเริ่มเรื่องก่อนที่นเรศจะมาบรรจุ เป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย
กันไปก่อน อย่างเรื่องพี่โก๊ะ ชัย และรถมอเตอไซค์

วันนี้จะเล่าเรื่องแรงบันดาลใจที่ผมเลือกมาหนองบอน ซึ่งทีแรก
ไม่เคยดิดเลย
ตอนจบใหม่ๆผมสอบเลือกโรงเรียนมัธยมเป็นส่วนใหญ่ เพราะ
จบเอกภาษาอังกฤษมา ปรากฏว่าสอบไม่ติด แต่เพื่อนผมติด
โรงเรียนประจำจังหวัดกันยกก๊วน เรียกว่าครูภาษาอังกฎษษครึ่ง
หนึ่งในโรงเรียนประจำจังหวัด มาจากห้องผมทั้งนั้นเลย

ตอนว่างๆเพื่อนผมจะชวนมาซื้อโกเมนที่หนองบอน ตอนนั้น
ซื้อเป็นปื้บๆที่ร้านเจ๊กหยู อยู่ตรงหัวหมุมปากท่งเข้าโรงเรียน
นี่แหละครับ

ภาพแรกที่เห็นคือโรงแรมของกำนัน ตามถนนมีภาพผู้คนเดิน
กันขวักไขว่ ดูไม่เหมือนบ้านนอก แต่เหมือนเมืองในหนังคาว
บอยมากกว่า

พอว่างๆก็ไปสมัครทหาร แต่ไม่เข้าเกณฑ์ จึงมาสมัคร
สอบที่ตราด มาเจอเสี่ยโมทย์ กะเจี๊ยบ(ซึ่งรู้จักตอนเรียน
วค.)ที่สนามสอบ

ผมเลือกหนองบอนก็เพราะรู้ว่าเป็นเมืองที่เจริญ แต่แรง
บันดาลใจที่แรงกว่าก็คือรับถึง7คน ซึ่งมีโอกาสมากกว่า
โรงเรียนอื่นที่รับเพียง คน2คน

ผมสอบผ่านข้อเขียน แต่สอบสัมภาษณ์ตอบคำถามไม่ได้เลย
จากคำถามที่ว่า ผวจ.ตราดชื่ออะไรนี่แหละครับ..

แต่ก็สอบติด ตอนฟังผลผมดีใจว่าสอบติดๆจนลืมมองหน้า
ซีดๆของผู้หญิงที่มาดูผลข้างๆ

ผมก็เลยเกาะติดกับเสี่ยโมทย์ที่จะมาโรงเรียนหนองบอน
เพราะบ้านอยู่ใกล้กันตั้งแต่วันนั้น

เพื่อนๆจะเพิ่มเติมประสบการณ์ก่อนบรรจุ ได้เลยนะครับ

ส่วนบันทึกของนเรศผมรวบรมได้ 22 หน้าแล้วละครับ

ขอเวลาอีกไม่นาน...

จะลงคาม....คำสัญญา

ดีครับ

อ่านแล้ว ภาพแห่งความทรงจำก็ชัด ขึ้น

บางช่วงบางตอน ก็ได้รู้ครับ

บาร์กำนัน บาร์ลุงใบ หมดเงินไปเยอะ มาก (สมัยนั้น)

หลุมพลอย ร่องยอ ......ประสบการณ์ทั้งนั้น

ความยากลำบาก ในสมัยนั้น ทำให้ ชีวิตการทำงานในสมัยนี้ สบายๆครับ