ผมมองเว็บคอกหมู เหมือนตอนกลับเข้าไปหนองบอน
ไปดู คอกหมู บ้านพักครูที่เคยพักที่ติดกับบ้านพี่อารักข์
ด้วยความรู้สึกผูกพันเหมือนเช่นที่เคยอยู่
ยังจำได้ถึงสวนหย่อมหน้าบ้านที่ประดษฐ์ทำไว้ เห็นรถ
ของครูที่เข้ามาอยู่แทนแล้วนึกไปว่า ตอนนั้นผมยังไม่
มีรถยนต์ใช้เลย
ผมยืนตรงบ้านครูผอบแล้วก็มองไป ทั้งๆที่มันไม่มีอะไร
เหลืออยู่แล้ว แต่ทุกครั้งที่เข้าหนองบอนก็จะเวียนไปทุก
ครั้ง