เพื่อนติ่ง.................

ห่างเหินกันมานาน ทั้งๆที่แต่ก่อนติดกันเป็นตังเม
เวลาไปใหนมาใหนก็ไปกับ วาย80 เมทประจำ
พอผมมีครอบครัวก็เลยห่างไป

ระยะหลังเวลามีงานก็จะโทรมาถาม ก็เลยมากะติ่ง
ล่าสุดที่งานแม่สุรพล ก็ตั้งใจว่าออกจากงานจะชวน
ไปต่อกันสักหน่อย ก็เลยบอกให้ติ่งไปรับที่บ้าน

ติ่งยังคงเป็นเพลย์บอยเหมือนเดิม รถเก๋งแม้ว่าซื้อ
มา12ปีแล้วสภาพยังใหม่อยู่เลย

ติ่งเปิดเพลงในรถ ถ้าเป็นทั่วๆไปจะเปิดลูกทุ่ง
ถ้าเป็นเด็กๆจะเปิดสตรง แต่เป็นผมก็เลยเปิด
เพลงฝรั่ง
เปิดเพลง มอร์แดนไอแคนเซย์ ขึ้นมา ติ่งบอก
ว่า จำได้มั้ยที่เล่นกันในคอกหมู
เพลงนี้เล่นคอร์ดง่ายๆ แถมอินโทรได้ เลย
เล่นกันประจำ นึกๆแล้วอายอยู่เหมือนกัน

แต่ตอนนั้นคิดว่าเท่เหลือเกินที่ร้องเพลง
ฝรั่ง อย่าง ฟอร์ เดอะ กู้ด ไทม์ กอน เดอะ
เรนโบว์ ที่มีคอร์ดง่ายๆ

นี่แสดงว่าเพื่อนก็ยังไม่ลืมความหลังกัน

อีกเพลงที่ล้อผมประจำโดยสุรพลคือ
เพลง ยู เมย์ บี ไร้ท์ ที่ผมเคยขว้าง
แก้ว ผมบอกตรงๆว่า ไม่ได้จตนาจะ
กวน หรือ อาละวาดเลย แต่ในเพลงนั้น
เป็นเรื่องราวของฝรั่งทะเลาะกันใน
บาร์แล้วแก้วตกแตก

เหมือนกับเพลงไล้ท์ นิ่ง บาร์ บลูย์
ที่ฝรั่งเมาแล้วทะเลาะกันแก้วแตก
เหมือนกัน

ส่วนเพลงอื่นๆอย่างแฮมเมอร์ ก็ร้องกันประจำ
และติ่งร้องได้ดีมาก

ส่วนลูกทุ่งถ้าเป็นชาย เมืองสิงห์ ยอดรัก ก็ต้อง
เปี้ยก ถวัลย์ ฆ้องฤกษ์

ผมว่าบรรยากาศล้อมวงร้องเพลง มีกลองทอม
มีฉิ่ง และเครื่องเคาะอย่างจานสังกะสี กาละมัง
ยังเพราะกว่าคราโอเกะ และ ได้ใจกว่าเสียอีก

ผมเบื่องานสังสันทน์ก็เพราะการร้องคาราโอ
เกะ และการขึ้นไปร้องบนเวทีนั่นแหละ

ขากลับ ติ่งไม่ไปต่อ เพราะ นัด เด็กๆไว้ที่ตราด

ผมนึกในใจว่า กรูเนี่ย แพ้ทางผู้หญิงทุกที