ผมไปงานสีดำของญาติผมท่านหนึ่งที่เป็นครู เกษียณมา
หลายปีแล้้วประสบอุบัติเหตุรถชน
ก็ไปสะดุดตาพวงหรีดที่มีชื่อว่า เล้าไก่ วค.จบ.ภาคค่ำรุ่น1
ที่จริงรุ่นเล้าไก่นี่ผมได้ยินจากข่าวการสังสันทน์มาต่อเนื่อง
เป็นกลุ่มที่เหนียวแน่นกลุ่มหนึ่ง เห็นอู๋ก็มางานนี้ด้วย
ตอนที่มีงานศพญาติในกลุ่มคอกหมูก็คิดกันว่าน่าจะมีพวง
หรีดของกลุ่มสักพวง ทีแรกก็เขินๆกับชื่อ เลยให้เขียนเป็น
ภาษาอังกฤษว่าpighouse ตอนหลังถึงมาเขียนว่า คอกหมู
ตรงๆ ผมสังเกตเห็นว่าเพื่อนมักวางพวงหรีดของเราไว้ด้าน
หน้าเสมอ
จนพอชมรมครูเกิดขึ้นมา จึงใช้ชื่อหรีดว่าชมรมครู ยกเว้น
เวลาสมาชกตอกหมูเสียชีวิตจะมีหรีดชมรม และหรีดคอกหมู
เพิ่มอีกหรีดนึง ซึ่งเราออกเงินกันเอง(ไม่ได้เอาเงินชมรมนะครับ)
พอมาเห็นหรีด เล้าไก่ ผมก็เห็นว่าเพื่อน ไม่ว่ากลุ่มใหนก็มักจะ
ใช้ชื่อที่เคยอยู่ร่วมกันมาเป็ชื่อกลุ่มเสมอ
รู้สึกดีใจนะครับ ที่พวกเรารักกันมายาวนานมาจนถึงเวลานี้
และก็ไม่รู้ว่าเราจะจากกันวันใหนไปอย่างไม่พบกันอีก
ช่วงเวลาสำหรับเพื่อน(ที่ผูกพันกันมายาวนาน)เหลือน้อย
ลงทุกวัน ละอัตตา ทิ้งความชัดแย้ง รักษาความเป็นเพื่อน
ที่ดีต่อกันไว้ดีกว่า
ไม่ว่าจะรวยจะจนจะเด่นจะดัง จะแน่ค่ใหนก็หมดลงที่
เชิงตะกอนนี่แหละครับ หรือความรักความอาลัยก็คือ
พวงหรีดหน้าศพแค่นั้นเอง
